Coaching en kwakzalverij
Het kan eenieder, zeker die het aangaat, niet ontgaan zijn. Coaching ligt onder de loep. Uit een onderzoek voor het tv-programma Nationaal Stressdebat blijkt dat 500 bedrijfsartsen en psychologen zich grote zorgen maken over de enorme “wildgroei” van geregistreerde coaches bij de Kamer van Koophandel op het gebied van stress en burn-out. Met name wordt door deze professionals getwijfeld over de kundigheid van de coaches en de kwaliteit van de geboden hulp. Een psycholoog beoordeelde deze groep coaches als “kwakzalvers”.
Het is prima dat een vraag over de kundigheid en kwaliteit van coaches wordt gesteld. Kritisch onderzoek is goed. Een toegesneden, degelijke achtergrond is een kwaliteit en eis waar elke coach simpelweg over dient te beschikken. Daarnaast wordt ook als eis aangegeven dat een coach gecertificeerd moet zijn. De verschillende opleidingen stellen overeenkomstige en soms onderling verschillende beroepseisen.
Coaching hoort geen monkey business te zijn. Het is belangrijk dat hier aandacht voor komt.
Certificering zegt iets maar niet alles. Het formuleren van een opinie vanuit een eigen beroepskader, zonder de dialoog met een andere beroepsgroep aan te gaan, leidt al snel tot een eenzijdige opvatting. Een veroordeling ligt dan mogelijk op de loer.
Het omgaan met verschillen is voor ons allemaal lastig. Maar daar is de open dialoog een gelijkwaardig middel voor. Zonder vooringenomen houding. Wie weet gaat dit ooit nog gebeuren.
Een andere kwaliteit die bij coaching belangrijk is, is bijvoorbeeld het vermogen van de coach zichzelf te begrenzen en niet te overschatten. Een goede coach zal dit bij de verwachtingen helder aangeven aan degene die met een “leervraag” komt. Wat kan wel en wat niet?
De coach is geen therapeut. Als zo’n situatie zich voordoet dan benoemt een goede coach deze en verwijst hiervoor door naar de professionele hulpverlening. Het is de verantwoordelijkheid van de coachee dit advies wel of niet op te volgen.
De coach zal de eigen beroepsopvatting, overtuigingen, methodieken etc. ook regelmatig zelf moeten toetsen door periodieke intervisie en gemiddeld om de 2 jaar in supervisie te gaan.
Een belangrijke kwaliteitseis is dat de coach in staat is om de persoon met de leervraag te ondersteunen door reflectie vragen, veilige leercontext te bieden, te confronteren en aan te sluiten bij de wensen en behoeften van de vraagsteller. Het doel hiervan is te komen tot de kern waar hart, verstand, ziel en lichaam aan bod kunnen komen en in verbinding en in balans worden gebracht door de coachee zelf. Deze is daarmee de regisseur van de eigen leervraag.
Zichzelf noemde “coaches”, die hier ver vandaan staan, komen mogelijk inderdaad in aanmerking van de titel “kwakzalver”.
Benieuwd hoe ik werk? Kijk dan verder op mijn website.